Lang zat je in mijn hoofd, ik dacht dat ik met je praatte. Totdat ik besefte dat ik tegen je praatte maar geen antwoord kreeg. Dat deed pijn, dat gaf verdriet, dat bracht boosheid. Boosheid was gelukkig van korte duur, ik probeerde te begrijpen, maar dat bracht pijn en verdriet. Juist omdat ik het maar niet begrijpen kon.
Pijn en verdriet ging over in leegte. Leegte die ik niet thuis kon brengen. Ik zocht, en besefte ineens dat de leegte die ik de afgelopen dagen voelde geen leegte was, maar stilte. Stilte en rust, omdat ik eindelijk van mezelf mag zijn wie ik ben. Voelen wat ik voel en denken wat ik denk, zonder mezelf af te vragen of dat niet egoïstisch is.
Er is nu stilte, maar ik hoor veel meer. Ik hoor liefde, genegenheid en zorg. En dat allemaal heel dicht bij, om mij heen maar ook in mij. Ondanks de pijn ben ik blij, want ik hoor en voel mezelf weer. Ondanks dat ik lichamelijk (nog) niets kan voel ik dat ik er toe doe. Voor anderen en anderen voor mij. En vooral, ik tel weer mee voor mezelf. Ik mag mijn eigen gevoel bewaken en beschermen want dat doet er zeker toe. Ik ben geen voorwerp of voetveeg, ik ben ik. Ik mag er zijn met alles wat ik voel.
maar ook soms achter de wolken verdwijnt.
Als een bloem me door zonlicht laten verwarmen,
maar ook bij nacht door maanlicht doen omarmen.