De afgelopen weken zijn we (Peter en ik) heel actief bezig met dagelijks proberen een stukje te lopen. Gewoon omdat het heerlijk is en wat ook niet onbelangrijk is, onder het lopen praat je zo heel wat weg. Je komt thuis met een fit lijf en een redelijk opgeruimd hoofd. En wat natuurlijk behoorlijk stimuleert is om al deze wandelingen vast te leggen op Runkeeper om zo bij te houden wat, hoe en waar je loopt.
Gisteren ben ik flinke stap buiten mijn comfortzone gegaan door samen te beginnen met Start to Run. Ik kan me niet heugen wanneer ik het laatst heb hardgelopen zelfs nog niet voor een klein stukje want mijn blaas vind dat niet leuk sinds de bevalling van ons Anne Marie. Maarja waar je mee omgaat word je mee besmet zeggen ze toch? en Peter was al begonnen dus…
Toen ik na de eerste les lopen thuis kwam, verklaarde ik mezelf voor gek dat ik dit deed. ik was af, heb dus totaal geen conditie en wilde bijna halverwege al stoppen. Maar op zo’n moment prijs ik me gelukkig met dat vastbesloten trekje wat ik toch ergens in me heb, dat als ik iets begin dat niet zomaar doe. En dus al helemaal niet opgeef, dat is mijn eer te na, ik wil dit kunnen, ik ga ervoor.
Meestal wil ik (net als ieder ander) me op mijn voordeligst laten zien maar deze keer zal ik er vanaf wijken en een foto laten zien waarop te zien is hoe ik er gisteren na de eerste 20 minuten hardlopen uitzag 😮
still beautyfull 🙂
Dank je Harry 😉