Vanmiddag mijn tweede les starttorun gedaan. Eigenlijk was ik van plan om de eerste les nog een keer te doen, omdat het toen best pittig was. Ja, lach maar om dat pittig, maar als je zo’n 10 jaar echt nooit hebt hardgelopen dan hoef ik niet te vertellen hoe mijn conditie is. Maar goed eenmaal vanmiddag klaar om van start te gaan besloot ik toch samen met Peter voor les twee te gaan. Voor hem een makkie, maar mijn kanjer bleef solidair met mij op mijn tempo rennen, lief hè?
Ik wachtte eigenlijk op het moment dat ik zou zeggen: bekijk het maar ik kan niet meer. Maar afgezien van één moment toen ik steken in mijn zij voelde opkomen, had ik nergens last van. Alleen van een steeds roder wordend hoofd. Het viel dus eigenlijk best mee.
Naast dat ik dus toch voor les twee ging heb ik nog een persoonlijk overwinning gehaald. De vorige keer reden we, op mijn verzoek, eerst de Biesbosch in naar een afgelegen stuk. Zodat niemand zou zien hoe achterlijk ik bezig was, zeker als ik het niet vol zou houden. Deze keer zijn we hier de voordeur uitgestapt en gelijk begonnen. En raad eens? ik heb helemaal niet het gevoel gehad dat men raar stond te kijken dat deze muts ging hardlopen. Nee hoor, het voelde prima en ik had het druk zat om naar Evi te luisteren.
Mijn allerbeste Kanjer Peter en Evy hebben me erdoor gesleept en het is ze gelukt!! (En heel zachtjes zeg ik: ik ben toch wel trots op mezelf eigenlijk.) 🙂