Pesten, een onderwerp wat me heel veel verdriet doet en heel veel zorgen baart. Ik wilde er eigenlijk helemaal niet (weer) een blogje aan weiden (dat heb ik al eens gedaan). Ik wilde alleen een status op Facebook doen, maar dit werd te lang. Toch wil/moet ik er iets over kwijt wat me aan het hart gaat.
Een jongen die geen andere uitweg meer vindt om ge/verhoord te worden dan uit het leven te stappen. Ik word daar verdrietig van.
Net zo verdrietig word ik van de mensen die gelijk de school bestempelen als zondebok, nog voor alle onderzoeken gedaan zijn. We weten tegenwoordig zo gemakkelijk dat ‘de ander’ het fout heeft gedaan zonder naar onszelf te kijken.
Hebben wij nog tijd voor onze kinderen? En niet alleen tijd, maar ook een luisterend oor? Waar is de vertrouwde basis voor onze jeugd? Die ligt toch niet op school? Of bij vrienden? Kunnen onze kinderen met hun problemen nog bij ons als ouders terecht of hebben we het te druk met ons eigen werk, of met onze eigen problemen?
Ik schrik er van dat ik via onze kinderen hoor dat onze jeugd niet met hun verhalen thuis willen/durven komen. De vertrouwde basis hoort toch in het gezin te zijn?
Ik schrik er ook van dat ik vaak hoor dat gezinnen eigenlijk nooit of bijna nooit meer samen eten. Dat kan toch niet waar zijn? Het zal echt niet altijd handig zijn maar wel nodig. Waar blijft, zeker in onze christelijke gezinnen anders het gezamenlijk Bijbellezen? Weten we nog wel wat voor vragen onze kinderen hebben rondom Het Woord waar we toch naar willen leven?
We willen allemaal graag de lieve leuke ouders zijn, maar dat zijn we niet door onze kinderen maar los te laten. Dat begint ook niet op school, niet op straat, niet door een kind van alles te kunnen laten doen zoals clubs/sport of noem maar op. Al is daar niets mis mee als je het je kind kunt geven.
Nee, het begint thuis, tussen de veilige (mag ik hopen) muren van je huis. Wat doet je kind, wat denkt je kind, wat zegt je kind, wat piekert je kind.
Pesten is heel erg (ik weet er helaas alles van), maar het trieste is dat ouders vaak wijzen naar school die niks doet, maar denken we nu echt dat het daar alleen gebeurt? En dat online pesten dan? Gebeurd dat niet veelal van thuis of onderweg via al de media die ze (al heel jong soms) ter beschikking hebben?
Wat voor voorbeeld geven wij als ouders als wij al direct naar ‘de ander’ wijzen om zo vooral maar niet naar onszelf en onze gebreken te hoeven kijken, en daar bedoel ik even zo goed mezelf mee. Ik betrap me er maar al te vaak op dat ik een tweede keer moet vragen wat hij/zijn vertelde omdat ik met mijn gedachten/bezigheden er niet bij was.
Betrap jij je nooit ergens op? Ga daar mee aan de slag, als het kan biddend. Dat is de beste manier om pesten de wereld uit te helpen, en beter dan zondebok zoeken.
Inderdaad Hetty, iedereen heeft (niet alleen mbt het pesten) direct overal een mening over zonder het probleem, omstandigheden etc. echt te kennen en zich daarin te verdiepen. Als je meer weet, kun je iets ook eens van een andere kant bekijken en je oordeel soms bijstellen.
We zien zo gauw de splinter in het oog van de ander, maar onze eigen balk..??
Het is niet aan ons om te oordelen/veroordelen, dat doet onze hemelse Vader. Laten we beginnen met onze kinderen een ‘warm’ thuis te bieden en op te voeden met de achtergrond: What Would Jesus Do?
Bertram