Soms heb je dagen dat er niets uit je handen komt. Je drentelt maar wat door huis op zoek naar werkjes en laat ze vervolgens weer net zo hard liggen. Dat het zich zo alleen maar opstapelt , ja dat weet je wel maar toch… Vervolgens ga je hier en daar voorzichtig aan het ruimen en dan kom je dingen tegen die ook nog eens pijnlijk zijn. Foto’s die herinneringen oproepen, maar ook kado’tjes die liggen te wachten om te geven. Herinneringen aan goede tijden met lieve mensen. Mensen die helaas niet meer bij je zijn omdat ze niet meer leven of omdat er verwijdering is ontstaan om wat dan ook.
Zo’n dag had ik helaas vandaag en ik kwam zomaar een klein dingetje tegen wat heel veel opriep. Dan voel je je machteloos en verdrietig. Je wilt dit niet, zoals het nu is, maar zoals het was zal het nooit meer zijn. Je moet soms afscheid nemen van een periode die moeilijk was maar ook zoveel mooie dingen met zich mee heeft gebracht.
Het is als het ware een pakketje waar van alles in zit aan moeite en verdriet, maar ook hele mooie en dierbare momenten. Een periode waarin je zoveel liefde voelde voor die ander. Momenten dat je jezelf kon zijn, zonder toneel te hoeven spelen, zonder te denken dat je er niet netjes uit ziet. Dat pakketje ben ik aan het uitpakken.
De mooie en dierbare momenten stop ik diep weg in mijn hart, die zijn van mij die kan niemand mij meer afnemen. De verdrietige momenten doe ik weg, daar kan ik niets meer mee. Ik wil niet omkijken als het niet iets goeds oplevert, maar vooruitzien. En het kleine presentje wat vandaag de boel overhoop haalde geef ik aan mijn dochter. Ze heeft veel leuke vriendinnen, ik hoop voor haar dat er een moment komt dat zij het aan iemand kan geven. Iemand die haar begrijpt en waar ze zichzelf mag zijn. Zij is nog jong en kan zich nog geven.
Voor mij is nu één ding belangrijk, één ding wat mijn lijfspreuk wordt:
Wees lief en behulpzaam voor iedereen die op je pad komt, maar ga jezelf niet voorbij en laat buiten je gezin niemand te dichtbij komen.
