De afgelopen weken heb ik vaak gedacht toch maar weer eens een blogje te schrijven. Al is het alleen maar om uit te leggen waarom het hier op mijn site zo stil ligt en waarom ik mijn fotowerk niet meer zo laat zien. Maar ook gewoon naar mijn omgeving toe zou ik willen uitleggen hoe ik me voel, het komt er alleen niet uit. Zoveel stof tot schrijven zou je zeggen, maar helaas ik vind de juiste woorden niet. Het enige wat ik doe is me afsluiten zonder dat ik dat wil…
Fotografisch lig ik ook al enige tijd behoorlijk stil. Mijn 365 dagen project ben ik gestopt omdat ik het niet meer vol kon houden. Mijn lichaam zegt keihard: ruim eerst maar eens puin voordat ik weer met je in zee ga. Inmiddels is het zo’n 5 maanden geleden dat ik gevallen ben en mijn rug behoorlijk gekneusd heb. Ik ga het hele relaas verder hier niet neer schrijven, dat kost me op dit moment ook teveel moeite en daarvoor ben ik persoonlijk bereikbaar op allerlei manieren. Wat ik voel heb ik proberen uit te beelden in onderstaand plaatje. Verder vraag ik alleen, geef me tijd om mezelf te zoeken, probeer me te begrijpen als ik anders doe dan voorheen. En laat me niet vallen nu ik zo hard probeer houvast te zoeken…
Ik hou je vast… voor altijd…
Hallo Hetty, vanuit diverse kanten heb ik gehoord en meegekregen wat jou bezig houdt. Ik denk dat ik een stukje daarvan begrijp en herken. Dat betekent niet dat de andere stukken er niet zijn of niet mogen zijn . Het betekent dat alleen jij voelt wat je voelt.
En als dat is zoals hierboven te zien dan is dat heel verward. Maar weet je wat ik zie: dat alles te lezen is en dat op zoek naar jezelf op de voorgrond staat. Hoe mooi is dat! Er zijn zoveel mensen die daaraan niet toekomen in hun leven. En zoals ik hierboven zie en regelmatig lees , heb je een kanjer van een vent naast je staan. Weet dat je het niet alleen hoeft te doen. Alleen het geloof te hebben dat je een mooi mens bent. Een hele dikke knuffel en een lieve groet
Dank je Maria voor je lieve woorden.