Ik doe er niet aan mee

Klopt, ik doe er niet aan mee. Waaraan dan niet en waarom niet? Nou, aan goede voornemens voor het nieuwe jaar.

Rond oud & nieuw maakt men de balans op van wat behaald is en wat niet, om zich vervolgens te storten op een hele lijst goede voornemens.

Wat is daar mis mee dan? Helemaal niets, maar de meeste goede voornemens belanden voor het einde van de eerste maand al in de prullenbak.

Heb ik dan geen verbeterpunten voor mezelf of doelen die ik wil behalen? Jazeker heb ik die wel. Het zou ook niet goed zijn om die niet te hebben denk ik. Ik vind het alleen niet leuk om mezelf dingen op te leggen waarvan ik vervolgens later moet constateren dat ik ze niet behaald heb.

Ik hoor je zeggen: ja, dan moet je andere doelen stellen, die wel haalbaar zijn. Ja, waarschijnlijk leg ik al snel die lat te hoog voor me en komt daar die aversie vandaan.

Ik heb nl. al verschillende malen als doel gesteld dan en dan weer te kunnen gaan werken en wat heb ik daarin bereikt? Nog niets. Heb ik daarin gefaald? Nee, ook dat niet, al zijn er momenten geweest dat ik dat wel heb gedacht. Zeker als je dingen te horen krijgt die je pijn doen. Nu weet ik dat het dom is om me dan pijn te laten doen, want het zijn reactie’s geweest die nergens op sloegen. Gelukkig waren het er ook maar enkelen.

Gefaald heb ik dus zeker niet, ook dit afgelopen jaar niet. Ik heb dingen geleerd. Heel veel dingen. Ik heb geleerd om mijn doelen redelijk en bereikbaar te maken, maar vooral in stappen te doen. Ook heb ik veel geleerd over mezelf.

Mijn belangrijkste les is wel: het er zijn voor mezelf. Dat voelde voorheen egoïstisch en daarom dus niet goed. Ik wilde er voor iedereen zijn behalve voor mezelf.

Maar dankzij mijn lieve psychosociaal therapeute Marjolein heb ik geleerd hoe ik dat moest doen. Door haar heb ik geleerd van mezelf te leren houden, er voor mezelf te zijn zonder me er schuldig over te voelen. Zij heeft me geleerd om het kleine meisje van vroeger te leren kennen en haar dicht bij me te houden. Haar bij de hand te nemen en naar haar te luisteren. Zo hand in hand kan ik de draad weer oppakken op een gezonde manier.

Ben ik dan nu heel erg veranderd? Ik weet het niet. Aan de ene kant ben ik dezelfde gebleven, maar ik ervaar veel meer rust. Rust naar mezelf toe, maar ook naar anderen. Ik blijf ergens diep in mijn hartje een mensenmens, maar nu anders.

Een mensenmens, maar dan erg op zichzelf, met de soms gemengde gevoelens die daar van tijd tot tijd bij horen, maar het is goed zo. Ik hoef me niet meer te bewijzen, de mensen die er toe doen houden toch wel van mij.

En de mensen die me niet (meer) begrijpen? Ach, hebben die me ooit wel echt begrepen? Ik denk het niet. Is dat een verwijt? Nee, ook dat niet, want ik heb ze er waarschijnlijk nooit echt de kans voor (kunnen) geven. Moet ik daar nog iets mee? Nee het is goed zo, de mensen die echt om me geven, zullen me nooit laten vallen, zij zullen moeite voor me blijven doen. Alleen hoop ik op de gezonde manier zonder zichzelf weg te cijferen. ?

Heb ik dan nu echt geen goede voornemens of doelen die ik hard op durf te zeggen? Ja, toch wel, eentje in ieder geval. Die wil ik hier dan nog wel delen.

Het komende jaar ga ik als het goed is rond half februari mijn revalidatietraject dan eindelijk in. Eindelijk kan ik dan echt gaan werken aan een terugkeer in de maatschappij, hoe die er dan ook uit mag gaan zien. En als duidelijk doel heb ik voor me gesteld dat rond voorjaar/zomer dat bed wat hier nu al veel te lang in de kamer staat, er uit gaat. Dat is mijn doel, dat is haalbaar en daar ben ik dankbaar voor.