HSP een gave of een belemmering
Is HSP wel een gave denk ik wel eens. Men zegt dat je het zo moet/mag zien, maar op dit moment zie ik dat helemaal niet zo. Ik kan het wel voor me houden, maar ik kan me voorstellen dat ik hier niet alleen in ben dus schrijf ik er toch een stukje over.
HSP is een gave als je er op de juiste manier mee om weet te gaan. Alleen, soms ben je gewoon die juiste manier kwijt en dan is het een belemmering en frustreert het alleen maar.
Zoals ik het nu beleef, berooft het me van dingen.
Ik ben mijn spontane ik kwijt. Vroeger was ik een gezelligheidsmens, maar dat is helemaal weg. Ik voel me nu vaak onzeker bij groepen mensen en sluit me dan af. Soms ben ik voor het oog van de ander gezellig, maar men weet niet hoeveel moeite het me kost om zo te doen en voor mijn gevoel komt het ook niet meer van binnenuit. Het is een soort van opgelegd gezellig zijn voor de ander, omdat die dat verwacht dus doen we maar even zo.
Ook is het heel moeilijk om contact te maken, soms lukt het maar dan is dat oppervlakkig. Zo lijkt het dan nog wat, maar verder komt het niet. Ook dit is een soort afsluiten van. Het oppervlakkige overzie ik nog maar verder lukt het niet en ben ik bang om te falen dus doe ik het maar niet.
Het komt ook voort uit een angst om teleurgesteld te raken. Ik verwacht van mezelf te veel, moet alles perfect doen en overal correct in zijn. Dat verwacht ik daarom waarschijnlijk ook te veel van de ander, waardoor ik teleurgesteld raak en dan het vertrouwen kwijt raak in de ander, maar ook in mezelf.
Ook loop ik tegen grenzen aan. Door mijn onzekerheid, mijn wantrouwen en mijn angst loop ik tegen dingen aan die ik niet meer durf of kan. Terwijl ik weet dat als ik niet zo onzeker was ik het dan wel zou kunnen. Door de prikkels die ik overal om me heen oppik zijn er dingen die ik normaal als uitdaging kon zien nu een brug te ver.
Als ik een gezellige dag of ochtend gehad heb, dan ben ik thuis constant aan het herhalen wat ik gezegd heb. Ik ga mezelf afvragen: heb ik dit wel goed gezegd, heb ik dat wel goed gedaan of had ik het beter anders kunnen doen. Dat is zó vermoeiend dat ik het dus echt even niet als gave kan zien. Ik twijfel aan alles en iedereen en ik wordt er zelf dood en doodmoe van.
Toch wil ik blijven vechten om het alles goed te kunnen laten functioneren. Ik blijf vechten om het zo goed mogelijk door te komen want ik heb maar 2 keuzes. De ene keus is: het erbij laten en me de rest van m’n leven ongelukkig voelen. De andere keus is: er voor vechten om er goed mee om te kunnen gaan en mijn grenzen te kunnen leren kennen.
Opgeven kan altijd nog dus het wordt…..VECHTEN!
Dit stuk is zo herkenbaar voor mij, en ik vind het heel fijn dat je dit hebt opgeschreven… Want ik kan dat zelf nooit goed verwoorden en dan is het fijn dat een ander dat voor je kan doen:)! Dus bij deze bedankt:)!
Voor mij is dit ook erg herkenbaar, dit is een mooi stuk om naar mensen sturen die niet begrijpen wat er in je omgaat en wat je voelt.
Er word al gauw gezegd, zal allemaal wel mee vallen, gewoon aan de kant zetten en doorgaan. Zo werkt het niet voor een HSP
Dank je Joyce voor je reactie. Klopt, het is vaak lastig uit te leggen en al helemaal niet aan de kant te zetten.