Deze keer tegen mijn gewoonte in een extra blog in het weekend. Gisteren hebben we het Requiem van Verdi in de mooie Grote Kerk in Naarden mogen zingen. Vorige week mochten we dit concert met succes in de Grote Kerk in Gorinchem uitvoeren. Het werd toen opgedragen aan een overleden oudlid en dat vond ik heel bijzonder. Het heeft mij heel erg bezig gehouden. Ik zou dat ook wel willen maar dan voor mijn overleden broer Wim. Alleen bleef ik met zoveel twijfels zitten. Kan ik dat wel doen, het is een Mis dus Rooms Katholiek en ja, dat ben ik niet en dat was Wim ook niet.
Het hele jaar vond ik het Requiem eigenlijk maar niks, te opera-achtig en erg somber, zwart en triest. Het bepaalde me zo veel en zo vaak bij het ongeluk en het sterven van Wim en dat wilde ik eigenlijk niet. Niet dat sombere, niet die kist met Wim erin, niet weer dat identificeren. Toch ging er na de generale in Gorinchem een knop om en heb ik mezelf overgegeven aan het stuk. Alles viel op z’n plaats en ik vond het geweldig om het te mogen zingen. Ik sloot me af van de trieste herinneringen.
Nu was Naarden aan de beurt en de gedachte om het voor Wim te doen bleef. Maar ook de twijfel, kan het wel? Mag het wel? Is het niet raar? Ik had er met niemand over gesproken, dat kon ik niet. ‘s Middags met de generale was ik er zeker van: ja, ik doe het! Al is het in alle stilte voor mezelf, dan kan niemand er wat van of over zeggen. Dus toch een soort van onzekerheid, ja schaamte misschien?
Deze avond kon ik mijn gevoel niet goed afsluiten, ook omdat ik nu voor mezelf besloten had het aan Wim op te dragen met alle twijfel die in me was, denk ik. Aan het eind van het concert was ik helemaal leeg, ik had me helemaal voor 200% gegeven. De reactie’s waren goed en overweldigend en ieder koorlid heeft het op zijn eigen manier beleefd. Ik sprak met enkele die ook moeite hadden met het gevoel uitschakelen en dat gaf een soort van saamhorigheid. Er waren ook leden die gelukkig begrepen dat het moeilijk was, voor me zonder dat ze wisten dat ik het in mijn gedachten opdroeg.
Thuisgekomen las ik van een van de koorleden een berichtje dat diegene het opgedragen had aan zijn vader en toen kwam het er bij mij uit. Ik liet het helemaal gaan en heb mijn gevoel en gedachten geuit tegenover Peter. Ik voelde me door dat berichtje gesteund zonder dat diegene daar erg in had.
Nu denk ik, het maakt niet uit of het een Mis is, of dat ik niet Rooms Katholiek ben. Mijn broer was tenslotte zoekende, was bezig met een studie Theologie en had wel 7 bijbels in huis waar hij ook in las. Voor mij gaat het om wat ik voel. Ik heb het hele Requiem bijna in gedachten naast zijn kist gestaan en weer in het ziekenhuis geweest om hem te identificeren, ik heb hem in mijn gedachten nog weer een aai over z’n haar gegeven. Ik heb hem heel erg gemist en mis hem nog. Wat zou ik er veel voor over hebben, als hij dit concert zelf had kunnen horen, ik weet bijna zeker dat hij dit mooi had gevonden, gezien het koor waar hij op heeft gezeten.
Wat zou ik er ook veel voor over hebben dat laatste geplande bezoekje toch door had mogen gaan. We hadden zoveel te bepraten wat we bewust niet in die mail en telefoongesprek van die laatste week gedaan hadden omdat we elkaar toch op zaterdag zouden zien….als die vrijdag maar geen roet in het eten had gegooid. Maar er werd anders beslist. Op vrijdagmiddag werd hij op brute wijze in het verkeer uit dit leven gehaald en nu rest ons alleen de herinnering en daar moeten we het mee doen.
Ik heb gemeend dit in een blog van me af te mogen en moeten schrijven, zodat het niet alleen bij een gedachte blijft dat ik dit Messa da Requiem van Verdi opdraag aan Wim, mijn oudste broer die maar 50 jaar mocht worden.
One option for resolve many health problems is a on line. Minor change in basic lifestyle, another is How many times have you tried to take Levitra.
Je hebt hier je innerlijke afwegingen ongekunsteld aan de lezer voorgelegd. En alhoewel ik er van overtuigd ben dat in het verwerken van de emoties, die gepaard gaan met diep ingrijpende gebeurtenissen als rond een onomkeerbaar afscheid, er absoluut geen plek is voor de beperkingen van door mensen ingestelde verzuiling, begrijp ik heel goed de tegenstrijdige gevoelens. En heb ik diep respect voor je genomen besluit waarbij je oprechte gevoelens van het hart hebt laten prevaleren boven het afstandelijk fundamentalistisch denken. Ik vind je een moedige vrouw!
Wim keek over religiegrenzen heen. Ik weet wel zeker dat hij het heel mooi zou vinden dat je dit zo deed. Dit is juist Wim…….. gewoon Wim, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen.
Heel mooi, Hetty. En ook heel goed voor de verwerking.
Leo en Emmy heel erg bedankt voor jullie lieve ondersteunende reactie, het doet me veel en geeft me het gevoel dat het goed is zoals het gedaan is.
lees nu ook deze pas, dat was vast een hele heftige avond, maar heel mooi en goed denk ik, mooi om te lezen en knap dat je dit zo gekund hebt!
Dank je voor je lieve reactie Geertje, ‘t was zeker heftig maar ‘k ben wel heel opgelucht nu.