Eindelijk was het zo ver. Onze dochter is van schattig klein baby’tje in een luier ineens veranderd in een prachtige dochter in een trouwjurk met een sluier. Voor ons gevoel 1 x knipperen met je ogen en je bent 19 jaar verder. Precies 19 jaar heeft ze thuis gewoond, en op de dag na haar verjaardag stapte ze met Marco hun nieuwe leventje in. Inmiddels alweer een maand, maar voor ons is het nog alsof de dag gisteren was.
Ze was zonder twijfel de allermooiste bruid die er bestaat. Op zo’n dag besef ik ineens dat verliefdheid nooit over gaat, ook naar mijn kinderen niet. Ineens voel ik weer dat intense gevoel van liefde en trots, dat dat kind wat daar staat op de drempel van haar nieuwe levensfase, mìjn kind is, ik mag de moeder zijn van dit mooie bruidje. Mooi toch?
Als ouder moet je ze loslaten als ze over de drempel stappen en dat voel je best even. Daar hebben we, ook al is het goed, toch wel even een traantje weggepinkt toen ze hun jawoord gaven. Maar met het loslaten van onze dochter kregen we er een pracht zoon bij, daar zijn we ontzettend dankbaar voor. Welke ouder wil dat nu niet?
Het was echt een prachtige dag om op terug te kijken, alles verliep goed. Geen stress en prachtig weer. We hopen voor deze jonge mensen op een lang en gelukkig huwelijksleven.
