Dapper?

De afgelopen maanden heb ik heel vaak te horen gekregen dat men me dapper vindt. Omdat ik ondanks dat er nog steeds geen noemenswaardige verbetering is toch positief blijf en er aan vast hou dat ik straks na mijn revalidatietraject weer enigszins uit de voeten kan.

Tuurlijk zaten er ook enkele zuurpruimen tussen die vonden dat ik niet moest zeuren over de lange wachttijd en eens wat flinker moest zijn. Gelukkig waren dat mensen die het goed getroffen hebben met zichzelf en niet zien hoe ik mijn dagen vul en al helemaal niet voelen wat ik voel dus daar maak ik me maar niet meer druk om ?.

En inderdaad ik probeer alle dagen positief te bekijken, er zijn elke dag dingen om dankbaar voor te zijn. Hoe klein ook, iedere dag heeft wel een gouden randje.
Iedere dag is ook weer een dag dichter bij mijn revalidatietraject en er zijn nog mogelijkheden om me weer ‘op te lappen’, een voorrecht vergeleken bij zoveel anderen.

Zelf vind ik me lang niet altijd dapper. Ik weet dat ik een vechter ben, maar dat ben ik aan mezelf en aan mijn gezin ook verplicht. Maar dapper? Dat ben ik echt niet altijd. Als ik weer een terugval heb en hetgeen ik moeizaam op heb gebouwd weer in no-time af zie brokkelen voel ik me alles behalve dapper.

Dapper dat zijn de mensen om mij heen die me niet hebben laten vallen. Dat is mijn gezin dat steeds de dingen moet doen die ik nog steeds niet kan oppakken. Dat zijn de mensen die mij en mijn gezin helpen met alles wat gedaan moet worden in huis, of als ze, wanneer ik een goede dag heb, me ff meenemen er tussen uit.

Dapper is ook de natuur die me steeds weer laat zien dat het de moeite waard is om verder te kijken. Zover, dat je je verwondert over alles wat leeft en opbloeit. Wat dat betreft gaan we een mooie tijd tegemoet, het voorjaar is begonnen. Alles loopt uit en insecten kruipen uit hun holletje op zoek naar een straaltje voorjaarzon. Ze laten zien dat het ‘t waard is om sterk te zijn en te blijven. Om te wachten tot het tijd om weer op te bloeien.