Gisteravond was het dan eindelijk zover dat we (COV Gorkum) na een jaar van instuderen het Messa da Requiem van Verdi gingen uitvoeren. Ik moet bekennen dat het niet mijn favoriete oratorium is en ik dus enige weerzin had om mee te doen. Maar omdat ik een heel ander soort oratorium gewend ben was het ook wel weer een uitdaging.
Tot en met de generale had ik iets over me van: Oh help, wat is dit… Maar gisteravond viel alles op z’n plaats. Het was indrukwekkend, zwaar, somber maar ook geweldig. Kortom, ik heb geen spijt dat ik mee gedaan heb aan dit geweldige Requiem van Verdi.
In mei 1873 stierf de Italiaanse schrijver Alessandro Manzoni, die Verdi gedurende zijn hele volwassen leven had bewonderd en wie hij had ontmoet in 1868. Toen Verdi hoorde van zijn dood besloot om een Requiem te schrijven voor Manzoni. Verdi reisde in juni naar Parijs, waar hij aan het Requiem begon te werken. Het Requiem werd voor het eerst uitgevoerd de volgende mei in de kerk San Marco in Milaan, op de eerste verjaardag van Manzoni’s dood.
De Messa da Requiem bestaat uit teksten uit de rooms-katholieke liturgie voor overledenen en niet iedereen is enthousiast over het Requiem. Een Duitse dirigent veegt in een vernietigend artikel de vloer aan met het stuk. “Een opera in kerkkledij” noemt hij het. Het is als belediging bedoeld, maar eigenlijk is het een perfecte beschrijving van het werk: het is inderdaad een dodenmis in operastijl. In zijn Requiem verenigt Verdi het beste uit twee werelden met elkaar: het plechtige van een kerkdienst en de dramatiek van een opera. Het is een buitengewoon heftig soort dramatiek: machteloos roepende koren, onthutst stamelende zangers, lugubere klappen op het slagwerk en angstaanjagend schetterende koperblazers doen je de rillingen over de rug lopen. Het is een requiem vol huiver en bange voorgevoelens: de dood moet Verdi de stuipen op het lijf hebben gejaagd.
Het koor zet heel licht in met het Requiem (smeekbede om rust voor de overledenen) wat over gaat in een krachtig Kyrie eleison (ontferm u over ons). Waarna een dramatisch en en dreigend Dies Irea (dag des oordeels)volgt. Een stuk waar je kippenvel van krijgt, afwisselend door koor en solisten en de pauken en de trompetten maken het compleet.
Na de pauze zette het orkest en solisten in met een prachtig kwartet waar in een bede voor de overledenen wordt gezongen. Gevolgd door het Sanctus (heilig heilig heilig) waarin God aangebeden en verheerlijkt wordt, om in het Agnus Dei en Lux Aeterna wederom om die eeuwige rust te vragen en God aan te roepen om Zijn barmhartigheid.
Vervolgens klinkt het Libera Me (Heere bevrijd mij) waarin gesmeekt wordt om bevrijding van het oordeel in de laatste dag, om hier het oratorium mee af te sluiten.
Dit alles onder begeleiding van onze dirigent Kees Glaubitz.
(foto’s met dank aan Fotolux Zaltbommel)
One way for solving numerous health problems is a online. Minor change in basic lifestyle, another is How many times have you tried to take Levitra.
Hoi Hetty,
Wij hebben dit grote werk gisteren uitgevoerd in het Concertgebouw in Amsterdam. Wij van Soli Amersfoort, dat dit jaar 100 jaar bestaat, hebben het uitgevoerd samen met de Ambridge Symphonic Society. Vorige week zaterdag in Kings Chapel in Cambridge en dus nu in Amsterdam. Ik moest aanvankelijk ook erg wennen aan de muziek, maar gaandeweg ben ik erg van het stuk gaan genieten. Als 1e bas heb ik een flinke steen aan het succes mogen bijdragen. Ik hoop nog vaak elders als projektlid te kunnen meedoen, want ik wil dit mooie stuk muziek graag vaak blijven uitvoeren. Voorlopig zit het nog in mijn hoofd gebakken.
Vriendelijke groeten,
hans
Dank je Hans voor je reactie. Ik herken het gevoel, ik moest ook echt even helemaal weer tot mezelf komen. En dat wennen ook, ik vond de muziek eerst verschrikkelijk, maar gaandeweg groei je erin. Het zal nooit mijn favoriete stuk worden, maar ik ben het wel op een bepaalde manier gaan waarderen.