Al 2 jaar op twitter

Afgelopen week vierde ik mijn 2 jarig twitterbestaan en dat verdient een blogje.

Waarom twitter? Ja, waarom ben ik begonnen met twitter? Peter twitterde al langer maar zelf vond ik het eigenlijk maar onzin. Je kijkt er anders tegen aan als je het zelf niet doet. Dan denk je: wat voegt dat toe? niets toch? Tja, dat dacht ik dus ook, totdat ik er toch wel eens aan wilde snuffelen.
Een twitteraccount is zo aangemaakt en daar ging ik voorzichtig mijn eerste schreden zetten in de twitterwereld.

De eerste weken vond ik het allemaal erg wennen en op een gegeven moment dacht ik: nee dit is niets voor mij, ik stop ermee. Haha dat had ik gedacht ja, maar Peter was het er niet mee eens en vond dat ik niet gelijk op moest geven. Oké dan op een laag pitje af en toe verder toch?

En zowaar ik begon er aardigheid in te krijgen. Je bouwt je eigen kringetje heel voorzichtig op. En dan ineens heb je contact met je oudste broer die je eigenlijk te weinig ziet of spreekt. Dat contact heeft helaas erg kort geduurd, want mijn broer is op 29 April begonnen op twitter en op 8 mei kwam er abrupt een einde aan zijn leven. Maar juist daardoor ben ik me misschien wel aan twitter vast gaan klampen. Deze dagen had ik dan toch maar, en toen we op twitter melden wat er gebeurt was, kreeg ik van heel twitterland over heel de wereld zulke lieve opbeurende tweets. Ook tweets die ik niet eens lezen kon omdat ik hun taal niet ken, maar gelukkig had ik Peter die het voor mijn kon vertalen.

Dit heeft mij geleerd hoe hartverwarmend twittercontact kan zijn. Dus degene die zegt dat Twitter een koud medium is zal het toch eerst eens zelf moeten proberen alvorens dat oordeel te geven. Zelf ervaar ik mijn twittercontacten als heel lieve mensen die naar je luisteren als het nodig is, die je raad geven als je erom vraagt. Kortom, ik zal ze niet meer willen missen. Bij mij is het zo: als twitter wegvalt is het stil, heel stil, want iedereen om je heen heeft het druk. Een praatje zomaar bij school bestaat uit: Hoi, hoe is het ermee. Goed? Oké fijn. Tot kijk hè, Doei. En dat was het dan, meer niet. Ja soms ook nog: o ja, we moeten eens afspreken oké? maar daar blijft het bij.

Daarom twitter ik waarschijnlijk ook best veel (ruim 21.000 tweets in 2 jaar), maar ik besef dat er daar geluisterd wordt en dat is fijn. In mijn dorp woon ik fijn, ik heb het er goed naar mijn zin. Alles vlakbij, school voor de kids, kerk in eigen dorp en winkels genoeg om niet iedere keer de stad in te hoeven. Maar als ik kijk naar mijn contacten hier, dan wordt ik verdrietig. Het is zo weinig, en dan in zo’n groot dorp? De mensen zijn best aardig hoor, daar gaat het niet om. Maar men heeft het te druk om zich echt te verdiepen in de dingen van een ander en leven weer snel hun eigen leven verder.

Hoe komt dat toch dat me dat zo zeer doet dan? Ik weet, ik ben niet de makkelijkste persoon en ik kan me best voorstellen dat men liever bij iemand anders een bakje gaat doen. Via twitter heb je heel leuk contact in vreugde maar ook in verdriet zijn ze er voor je, en er volgen zelfs IRL (in real life ontmoetingen uit sommige contacten en dat is meer dan je eigenlijk van twitter verwacht. En dat is misschien wel wat twitter voor mij zo belangrijk maakt. In je eigen dorp of stad waar je woont is men altijd druk, heeft vaak men vaak geen tijd om even te luisteren en juist dat verwacht je wèl van je omgeving.

Kortom, wat ik verwacht van mijn eigen omgeving krijg ik via Twitter en wat ik verwacht van Twitter krijg ik van mijn eigen omgeving. Dan is het niet moeilijk kiezen toch? En voor degenen die nu nog zeggen dat twitter een koud medium is heb ik alleen nog maar te zeggen: het is de pot die de ketel verwijt dat ie zwart ziet!

How counterfeit remedies end up in our public health system