De afgelopen dagen hebben we flink mogen genieten van wat winter heet. Kleine sneeuwvlokjes dwarrelden gestaag uit de hemel en bedekten de wereld met een witte deken. Een prachtig schouwspel om stil van te worden. Word jij dat ook?
Ik wilde er een gedicht over schrijven, maar kon mijn gevoel van verwondering deze keer niet kwijt in kleine rijmzinnetjes, dus ik dacht dan schrijf ik een blogje. Als je goed luistert dan hoor je dat de sneeuw alle geluiden dempt. Alles klinkt zacht of ver weg. En als je nog beter luistert zie je niet alleen, maar hoor je ook het wonder van de natuur, het wonder van de schepping. Zo mooi, zo rein, zo wit. Het is net of even alles milder lijkt. Om je heen zie je mensen genieten.
Natuurlijk zijn er ook mensen die er minder blij mee zijn omdat ze de weg op moeten en het best wel extra oppassen geblazen is in het verkeer. En ook hier mopperen de kinderen dat ze door het barre weer de brug over moeten naar school over alle glibberige fietspaden heen en maar hopen dat ze niet op hun plaat gaan.
Ik was eigenlijk helemaal geen winter mens, maar van dit winter wonderland kan ik zo intens genieten dat het me echt stil maakt. Dat God ons van dit schouwspel van de natuur laat genieten. Hij bedekt onze wereld zo mooi met die smetteloze sneeuw. Ik zie het als een symbolische afspiegeling van Zijn liefde voor ons om te laten zien dat Hij dat ook met ons leven wil doen: wit, rein maken. Dan word je nog stiller als je dat mag zien naast de prachtig wit besneeuwde wereld om ons heen.
