Het is alweer enige tijd geleden dat ik wat over ons als gezin heb geschreven. Niet dat ‘t altijd nodig is maar ik vond nu even de tijd om over enkele dingen te schrijven. Afgelopen week hebben we het drama traject Tandarts afgesloten. Een keer een niet zo handige aanpak bij de tandarts kostte haar lange tijd om weer een beetje vertrouwen terug te krijgen. Maar onze kindertandartsen Carla en haar assistente Anita verdienen echt een super dikke pluim. Ze hebben het afgelopen jaar zo ontzettend veel tijd en aandacht aan Emma besteed om ons kleine meisje weer terug te winnen. Ik heb ontzettend veel respect gekregen voor deze 2 mensen die hun vak goed verstaan. Het resultaat is dat ze nu overal vertelt dat ze ook tandarts wil worden, mooi toch?
Afgelopen maanden zijn we ook met ons Emma het ADHD-traject ingegaan. Een aantal weken geleden alweer is duidelijk vastgesteld dat ook zij net als 2 andere kinderen van ons adhd heeft. Niet dat we dat nog niet wisten want wie haar kent zal dat met ons beamen. 😉 Toch is het wel weer dubbel ook als ze vertellen dat je echt niet voor niets daar zit met haar. Het is zo’n heerlijke spring in het veld en ons zonnetje in huis. Dat snuitje van haar verovert nog steeds ieders hart. Maar daarnaast staat ze ook zichzelf en haar ontwikkeling in de weg doordat ze zich totaal niet concentreren kan.
Afgelopen week zijn we voor het laatst bij het GGZ geweest. Ze krijgt nu ook medicijnen en ze lijken goed aan te slaan. Ook gaat de volgende afspraak net als de andere 2 gewoon bij de kinderarts zodat we niet naar allerlei verschillende instantie’s en artsen hoeven. Wel is ons aangeraden om hulp aan te vragen ter verlichting voor ons als gezin in de vorm van mensen die af en toe ons Emma kunnen opvangen en aandacht kunnen geven. Dat is alleen nog even een flinke drempel voor me. Ik ben al zo lang gewend onze eigen boontjes te doppen zonder hulp van buitenaf. En al weet ik dat ze binnen onze kerk het één en ander op hebben gezet, ook voor dit soort dingen het is en blijft een drempel.

Tja, wekelijks lukt niet. Maar ik hoop dat al jouw drommels en ook deze nog vaak m’n huis op de kop zullen zetten. Jammer dat er geen onderbuurman meer is die ze met haar roffelende voetjes blij kan maken 😎