Pesten

Dit onderwerp is de laatste tijd erg actueel. Veel aandacht gaat er uit naar de jeugd die op school zo hard voor elkaar kan zijn. Veel emoties komen boven als je de nare gevolgen ervan hoort of ziet in je naaste omgeving. Naar aanleiding van de uitzending ‘Bully’ op uitzendinggemist wil ik toch iets persoonlijks kwijt over dit onderwerp.

Zelf ben ik vroeger helaas ook gepest, maar ik heb het eigenlijk altijd weggestopt. Afgedaan met, ach de jeugd die nu gepest wordt is er erger aan toe. En misschien is dat ook wel zo omdat het nu niet alleen op school is zoals dat vroeger gebeurde, maar ook zelfs via allerlei sociale media gebeurt. En naar wat ik zelf ervaar via de sociale media beperkt zich dat helaas niet tot alleen de jeugd. Zelfs onder volwassen mensen wordt er gepest, in de vorm van elkaar niet accepteren hoe of wie we zijn. Door elkaar openlijk of in het verborgen de mond te snoeren. Dat gebeurt helaas ook bij twitter en/of facebook, bijvoorbeeld door elkaar af te kraken of te negeren. Veel mensen hebben er geen erg in dat negeren net zo erg pesten is als openlijk pesten. Zelf vind ik dat één van de vervelendste vormen van pesten, want het gaat verborgen achter een vriendelijk/onschuldig lijkend gezicht en het is niet te bewijzen. Maar het is des te meer te voelen. Eigenlijk best triest, want juist op twitter en facebook schreeuwt men van de daken dat pesten zo gemeen is en zoveel stuk maakt.

Zoals ik al zei ben ik zelf vroeger ook gepest, zowel op de lagere school als op de hogere. Dat van de lagere school kan ik redelijk handlen, al is het niet leuk om steeds te horen te krijgen dat je stomme kleren aan hebt en dat je ‘ze wel weer gekregen zult hebben van…’ Nu durf ik te zeggen: Ja, ik kreeg vroeger veel kleren van nichtjes. Mijn ouders hadden 11 kinderen en dat is niet mis wanneer je ook een eigen bedrijf uit de grond moet stampen. Ik heb het altijd goed gehad thuis. Mijn ouders waren goed voor ons, maar dat wil niet zeggen dat ze alle 11 kinderen altijd in het nieuw konden steken. Ach, weet je, nu lach ik er wel eens om, want tegenwoordig is het voor die zelfde generatie een sport om op Marktplaats o.i.d. zo goedkoop mogelijk het leukste (merk) kledingstuk voor een prikje te scoren, en nu is er niets mis mee. Maar waarom toen dan wel?

De pesterijen op de hogere school vond ik veel erger. Die hebben me voor een groot deel gevormd. Nooit, maar dan ook nooit zal ik vergeten dat ik diverse keren opgesloten ben geweest in de gymzaal met al die pesters om me heen. De leerkracht was buiten gesloten dus ze hadden vrij spel. Dat gevoel van verdriet, eenzaamheid en onmacht zal ik nooit kwijt raken. Maar ook het gevoel van verlatenheid, omdat niemand, maar dan ook niemand hielp. De leerlingen waren te druk bezig om hun eigen ‘vriendenkring’ in stand te houden en de leerkrachten hadden het drukker om hun collega niet af te vallen dan om zich te bekommeren om kinderpesterijen, waar ze geen weg mee wisten. Soms denk ik het overgroeit te hebben, maar dan ineens komt dat gevoel weer in alle hevigheid boven. De pesters die waarschijnlijk niet wisten waar ze mee bezig waren, want ze dachten me te kennen en te weten wat er speelde. Maar dat ik geen kant uit kon besefte men niet. Soms vraag ik mezelf wel eens af, zouden ze het beseft hebben op het moment toen er jaren later een rechtzaak kwam waarbij een leerkracht werdt veroordeeld omdat hij jaren lang zijn handen niet thuis kon houden?… Ik weet het niet.

Enkele jaren na die vreselijke schoolperiode kregen we bericht van een reünie om de geweldige schooltijd nog eens met z’n allen het te beleven. Waarom weet ik niet eens meer maar de eerste keer ben ik nog geweest. Ik zie ze nog rondom me zitten. Steelse blikken, vuile lachjes, stiekeme opmerkingen zijn me van die avond bijgebleven. Daarna heb ik de tweede uitnodiging dus ook echt afgeslagen. Deze jeugd wilde ik vergeten, uit mijn gedachten bannen, nooit meer tegen komen. Vergeten gaat helaas niet, het zit in mijn geheugen gegrift en het heeft me gevormd.

Pesten tekent een kind, tekent je als volwassene. Ik heb mezelf altijd als minder gezien dan een ander. De ander heeft het gemaakt en kan (bijna) alles, ik ben maar een kneus en probeer hier en daar een graantje mee te pikken. Maar ik ben niet de moeite waard om serieus genomen te worden, sowieso niet voor langere tijd dus is het logisch dat men me niet ziet staan, dat men me niet moet. Deze gedachtencirkel doet pijn en het is nog steeds een hele klus om uit deze gedachtencirkel te komen en te blijven. Iedere keer als er weer iets voorvalt dan denk ik zie je wel. Het is mijn levenswerk geworden om me steeds hieruit te trekken en ik word er soms zo moe van.

Jarenlang ben ik een drukke kwebbel geweest en had ik voor iedereen een vriendelijk woordje klaar, maar achteraf is dat naast de oprechte belangstelling die ik voor de ander heb en wil tonen, ook een vorm van pleasen geweest. Ik wilde dat men me ging zien zoals ik mezelf zag, aardig, behulpzaam en attent. Maar ik wilde vooral ook graag dat zelfde terug. Ik ben ook een mens met gevoelens, ik heb ook mijn vreugde en mijn verdriet wat ik soms graag met iemand zou willen delen die ik vertrouwen kan. En juist dat vertrouwen heb ik niet meer. Ik dacht altijd dat dat kwam door ervaringen van de laatste jaren maar nu denk ik wel eens, het ligt veel dieper. Het dateert van veel vroeger. Toen is mijn vertrouwen al beschadigd, of het nu was door de leerlingen of juist door de leerkrachten. Zowel de leerkracht die je vertrouwen heeft beschadigd door het te misbruiken als de leerkrachten die liever de handen voor de ogen hielden zodat ze maar niets zagen en zo geen collega af hoefden te vallen.

Met dit grote gebrek aan vertrouwen in de mens zal ik moeten leren omgaan. Ik ben allang niet meer de gezellige kwebbel, die voor iedereen klaar staat. Nee helaas doe ik net als velen om mijn heen mijn uiterste best om in deze harde wereld staande te blijven. En toch ben ik niet ongelukkig. God heeft me zoveel dingen gegeven om dankbaar voor te zijn. Hij heeft mij een man gegeven die met mij alle problemen trotseert. Waarmee ik samen mag bidden om kracht, als het weer eens erg stormt. God heeft ons 4 kinderen gegeven om voor te zorgen, om ze te voeden maar ook op te voeden door Zijn Woord naast ons leven te leggen en ze vandaaruit te onderwijzen en hun bij te brengen wat wel en niet kan/mag. Maar ook de Plaats aan te wijzen waar ze naar toe mogen gaan als niemand hen hoort niemand hen ziet of wanneer ze zich eenzaam voelen. Toch hoop ik dat ze dat laatste nooit zo zullen voelen zoals ik het heb gevoeld.


Comments

7 responses to “Pesten”

  1. Ik kan alleen maar zeggen, dat ik er helemaal stil van ben.

  2. Heftige blog Hetty! Kan me niet indenken wat dat voor invloed heeft! Gods zegen in alles!

  3. Hoi Hetty, heftig om te lezen, het gebeurt nog steeds helaas. Ik ben wel blij dat je een paar jaar geleden op de reunie van de basisschool bent geweest want ik vond het ontzettend leuk om je weer te zien. Ook verschijnt er vaak een glimlach op mijn gezicht als ik weer eens iets van je lees op facebook, grappig vaak, maar ook heel persoonlijk af en toe. Je bent een leuk mens!

  4. Hans Kieboom Avatar
    Hans Kieboom

    Goed gedaan meid

  5. Emmy, Matty, Clariska en Hans, dank jullie voor jullie lieve woorden. Ja Clariska, ik weet nog dat ik vanaf klas 1 (nu groep 3) bij jou en Karin in de klas kwam, dat was fijn. En die reünie was geweldig. Van mijn kant vond ik dat ook fijn om je weer eens gezien en gesproken te hebben. Ik bewaar daar fijn herinneringen aan. Het compliment wat je geeft bewaar ik diep in mijn hart, lief

  6. Knap Hetty, ik kwam via via bij dit artikel van je terecht. Heb het (omdat je dat zelf wilt) ook gedeeld op facebook. Ik ken je verder niet persoonlijk, maar vind het erg moedig dat je dit van je af hebt geschreven. Fijn dat je weet bij Wie je steun kunt vinden. Veel liefde en geluk voor jou en je gezin.

  7. Dank je Coby.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *