Oorlog in mijn hoofd

Soms heb je van die dagen dat je je ondanks alle leuke dingen om je heen toch triest voelt. Je kan niet uitleggen wat er is en toch zit het je heel hoog. Sommige dingen wil je ook niet uitleggen omdat jezelf weet dat het kinderachtig klinkt of omdat je er anderen verdriet mee doet. Je voelt je er erg alleen mee en eenzaam. Men begrijpt je niet, maar je begrijpt jezelf ook niet.

Je hebt het gevoel dat je ergens iets fout doet maar je weet niet wat of waar. Je voelt je soms over, dat de wereld heel makkelijk zonder jou verder kan, je voelt je mislukt in wat je wilde betekenen, je voelt …ach je voelt zoveel.

Het is een soort strijd die je voert met jezelf omdat je probeert iemand te zijn die liefde geeft, terwijl het eigenlijk één grote schreeuw om liefde is, één grote schreeuw om een stukje oprèchte genegenheid. Tegelijk weet je dat je het, door je ervaringen in het verleden, niet durft te vertrouwen als iemand vriendelijk is of toenadering zoekt. Je bent al zo vaak gekwetst, al zo vaak als een pak suiker weer terug in de kast gezet. Dat maakt het zo moeilijk, je wilt geen voorwerp zijn wat aan of uit gezet wordt wanneer men het belieft.

Je verstand wil het liefst nu nog maar één ding en dat is egoistisch zijn, alleen maar aan jezelf denken, niet met anderen bezig zijn. Je hebt genoeg aan jezelf en je moet er zonder kleerscheuren door zien te komen. Dus dan moet je zorgen dat er zo min mogelijk dingen in de buurt zijn die dat kunnen veroorzaken.

Maar helaas werkt je gevoel niet mee, het gevoel wil juist iets anders. Je gevoel is te sociaal, wil toch gezelligheid om zich heen. Mijn gevoel wil altijd voor een anders klaar staan i.p.v. voor jezelf. Dat gevoel wil precies het tegenovergestelde van mijn verstand.

Wat betekent dat? Dat betekent burgeroorlog in je hoofd. Twee dingen die één horen te zijn, kunnen niet met elkaar overweg en vechten om de macht.

Dat betekent voor de mensen die je dierbaar zijn dat ze niets horen, alleen pijn zien als ze je aankijken en niet weten wat ze moeten doen. Ze staan machteloos toe te kijken naar iemand die moeilijk is en het moeilijk heeft. Je houdt van ze maar je houdt ze buiten om je eigen pijn niet te hard te voelen. Dat geeft een schuldgevoel maar je kunt gewoon even niet anders. Niet alles is zo eenvoudig uit te leggen. Dat is het in een oorlog nooit.

In je hoofd bestormt de ene helft de ander en het is een grote chaos. Puin, scherven, oude wonden, nieuwe wonden, alles wat je dacht dat netjes opgeruimd was wordt weer helemaal door elkaar gegooid en het kost tijd om die puinhoop te ruimen.

Daarom wil je stilte om je heen. Zodat je weer vrede in en met jezelf krijgt zodat je je weer goed kan voelen bij wat je doet en wat je wilt. Maar ook vrede met anderen of het nu is door liefdevol te zijn of juist afstandelijk, als er maar vrede overheerst.

Zo’n oorlog woedt er op dit moment in mijn hoofd. Soms denk ik, kon ik het maar even uitschakelen maar dat gaat niet. Na oorlog komt vrede en die moet ik bereiken, daar moet ik naar toe. Ik vecht, ben moe van alles maar vecht tot er rust is in mijn hoofd, zodat ik weet hoe ik verder wil gaan.

Dat kost tijd en heel veel energie, en die heb ik nu even heel hard nodig.

One way for resolve many medical problems is a on line. Minor change in basic lifestyle, another is How many times have you tried to take Levitra.