Bijna 2013, alweer is er een jaar voorbij gevlogen. Een jaar waarin veel is gebeurd, zowel in de wereld om ons heen als in ons eigen gezin. We hebben vele dieptepunten gekend het afgelopen jaar. Momenten dat we echt niet meer wisten hoe we verder moesten en of we wel op de goede weg zaten. Goed bedoelde raad van mensen pakte soms zo anders uit. ‘t Was vaak lief bedoeld maar liet ook vaak zien dat men niet ècht op hoogte was van wat er zich afspeelde of waar we onze Troost en kracht uithaalden en Wie ons deze weg wijst ook.
Er waren ook veel momenten waarin we ons eenzaam hebben gevoeld. Die momenten zijn er nog steeds. Mensen hebben allemaal hun eigen pakketje zorgen en kunnen niet altijd luisteren. Maar ook mensen die lijken te luisteren maar waar je van merkt dat het ‘maar vorm’ was. Ze zijn je al snel weer vergeten en opgeslokt door allerlei andere dingen/mensen. Dat is nooit leuk, maar ik begrijp wel dat het veel gezelliger is om naar Jantje of Pietje te gaan of te luisteren die wat leuks te vertellen heeft. We zoeken toch allemaal naar lichtpuntjes?
Nu lijkt het eigenlijk een beetje een klaagblog en toch is het dat niet. Er is ondanks de moeiten en zorgen ook zoveel om dankbaar voor te zijn. Als we zien hoe we begonnen zijn zo’n ruim 2 jaar geleden. Toch vrij onverwachts zijn we in het diepe gegooid en MOESTEN we leren roeien. Keuzes maken, leren overleven maar ook vooral leren waar de talenten liggen èn ze gebruiken. Peter heeft een hele ander mens in zichzelf mogen ontdekken en hele andere talenten mogen leren gebruiken, en ik mocht dit samen met hem doen.
Eigenlijk zeg ik dit niet goed, we mochten dit als gezin doen. Onze kinderen zijn onze trots, ze weten als geen ander waar we doorheen gaan en we krijgen alle ruimte om ons werk mogelijk te maken. Hoe rijk kun je je dan soms voelen. We zeggen vaak tegen elkaar: er valt veel weg maar God geeft er ook veel voor terug. Voor veel afwijzing vanuit de ene hoek (administratie) kwam een opdracht uit de andere hoek (fotografie). Voor veel weggevallen contacten kwam iets anders terug. Nee, niet altijd in de vorm van mensen, maar we mochten samen maar ook als gezin ervaren dat er Eén is die altijd luistert, Eén die er altijd is voor ons, meer dan wij voor Hem. Hij gaf ons vertroosting, bemoediging, kracht maar ook heenwijzing op ons pad.
Kunnen we dan nog zeggen dat we het slecht hebben? Mogen we dan nog klagen? Nee, ik denk het niet. En ook terwijl ik dit schrijf, besef ik me terdege dat het makkelijker is om dit op te schrijven dan het vol te houden. Want we blijven mensen, we blijven de neiging hebben om naar beneden te kijken naar ons eigen moeilijke dingen, en dat terwijl naar Boven kijken zoveel beter is, zoveel meer rust geeft en zoveel krachtiger is.
Met dit persoonlijke woord wil ik 2012 afsluiten als een jaar als een goed jaar en hopen we dat Hij in 2013 ook met ons mee wil gaan, waar het leven ons ook naar toe brengt. Als de Heere met ons mee gaat dan kan het niet fout gaan!
Hallo Hetty
Af en toe ga ik eens kijken naar jouw “temperamentje”. Het laat me niet onberoerd.
Ik geniet van je bedenkingen en ontspan omwille van je positivisme, je bewondering en geloof in de toekomst dat je uitstraalt. Ondanks wat min puntjes sommige dagen, wat ook bij ons zo is, blijven jullie enthousist verder werken en dat siert jullie.
Dat wou ik toch even zeggen naar aanleiding van je tekst vandaag.
Mag ik jullie een goed en vooral gezond 2013 toewensen, wij blijven vol belangstelling jullie activiteiten volgen en aanmoedigen.
Groetjes
Maria Grauls (België)
Dank je voor je lieve reactie Maria, het doet ons goed dat te om te horen.