De afgelopen maanden heb ik me vaak afgevraagd wat ‘t toch is dat ik me zo moe en lusteloos voel. Al heel lang heb ik er last van maarja, je denkt, hun schop onder m’n gat, niet zeuren en verder gaan. Tot we voor een week of 6 terug Adriëtte thuis hielden van school omdat ze oververmoeid bleek. Er gingen nog een paar weken voorbij waarin geen verbetering te zien was.
Dus toch maar eens naar de huisarts. Die liet haar bloedprikken op pfeiffer en jawel hoor, blijkt ze het gehad te hebben. Niet geweten maar helaas zit ze nu met een flink pak restklachten die er niet om liegen opgescheept. Toen ben ik heel hard gaan twijfelen over mezelf want ook ik heb dezelfde klachten dus maar zelf heb ik het steeds gegooid op spanning of stress. Niet verstandig maar wel zo logisch omdat mijn lijf nl. enorm reageert op spanning.
Daarom zelf ook bloed laten prikken, en jawel hoor, het zelfde verhaal: ook pfeiffer gehad. Niet geweten dus gewoon doorgaan, en de moeders onder ons weten wat dat betekent. Een moeder heeft geen tijd om ziek te zijn, dus je moet wel door. Er vallen zo flink wat puzzelstukjes op de plaats.
Nu snap ik waarom ik nergens geen zin in heb, en waarom ik al uitgeput ben nadat ik 1 slaapkamertje o.i.d. heb schoongemaakt. Ik voelde me lui en waardeloos omdat ik juist nu sterk moest zijn en blijven, het is allemaal al moeilijk genoeg dus hup, schop onder dat gat en werken. Zo nodig je zinnen verzetten maar vooral niet toegeven aan het gevoel moe te zijn.
Helaas werkt dat dus niet zo en wisselen Adriëtte en ik elkaar af van de bank. Luisteren naar je lichaam is ons de afgelopen dagen veelvuldig gezegd. Mm lastig als de was gewoon even zo hard door blijft groeien en het stof er ook niet minder snel om terug blijft komen. Daarnaast hebben we onze handen vol om ons gezin van een inkomen te voorzien, waar we allebei (Peter en ik) onze energie voor nodig hebben. Adriëtte, die nu in de tentamenweek zit, probeert zo goed mogelijk alles in te halen maar dat valt nog niet mee.
Zo sukkelen we hier richting de feestdagen die we dus ook heerlijk rustig gaan houden. Om zo het nieuwe jaar met wat meer energie en nieuwe moed weer in te gaan.
Sterkte voor jou en voor je dochter. Wij zijn zo geneigd om maar door te gaan, niet aanstellen, niet aan toegeven. Het komt door de omstandigheden enz. En dan blijk je al een tijd gewoon een duidelijke reden te hebben voor je klachten. Ik weet wel sinds ik jou verhaal heb gelezen dat ik het bij mij ook ga laten testen, ik heb ook dezelfde klachten en ook eigenlijk dat weggeschreven aan alles wat er dit jaar gebeurt is, maar die moeheid, lusteloosheid, het sterk willen zijn blijven.
Dank je Alice voor je reactie. Ja we willen er niet snel aan toe geven hè? Even wel maar dan moet het in onze ogen ook weer over zijn en dat gaat niet zo snel als we zouden willen. Laten testen kan zeker nooit geen kwaad.