Een speciale #FF (FollowFriday) voor mijn Partner

Even een ander blogje dan anders. De reden hiervan is dat ik in mijn #FF voor mijn man, mijn partner, ofwel mijn kanjer, niet in 140 tekens kan uitleggen waarom hij deze #FF (FollowFriday) verdient en daarom doe ik het zo.

Peter werkt gigantisch hard om voor ons gezin met 4 kinderen het hoofd boven water te houden, en ik kan je vertellen dat is geen eenvoudige klus.
Jarenlang heeft hij is de administratieve sfeer qua werk gezeten (vanaf 1995) waarvan de laatste 10 jaar zelfstandig als vennoot bij A-décom.
Een tijd van goede en een tijd van minder goede jaren volgden elkaar op en ook in ons gezinsleven hebben we de nodige dingen voor de kiezen gehad waarin Peter altijd de steungevende factor was, mijn rots in de branding. Dankzij hem ben ik altijd weer lichtpuntjes blijven zien in het donker.

Toen vorig jaar met de recessie de boel inklapte, hebben wij dat ook stevig moeten ervaren. Peter heeft een half jaar thuis gezeten zonder werk. Achteraf gezien is dat goed geweest voor ons gezin om o.a. het heftige verlies van mijn broer Wim te kunnen verwerken.
Eerst zie je dat niet maar later mochten we zeggen: we hebben die tijd van God gekregen om zo de dingen een plaatsje te mogen geven. Onze dank gaat dan ook daarin als eerste naar de Heere die er al die tijd voor ons wilde zijn.
Ook toen het qua financiën ons soms te zwaar werd hebben we daarin Zijn leidende Hand ervaren. We wisten dat we in de maand September niet meer zo verder zouden kunnen en toen het zover was belde Kees met het verlossende telefoontje dat er weer een opdracht voor hem binnen was.

Als hobby deed Peter karate (een beetje beweging kan je wel gebruiken als je de hele dag achter je bureau zit) en hij houdt ook graag van een ritje op de motor (even je hoofd leeg maken).
In 2006 is daar een hobby bij gekomen, een hobby die al vrij snel zijn passie werdt en nu zelf boven zijn toch wel geliefde motorritjes staan.
Hij kocht dus…een digitale spiegelreflexcamera, om precies te zijn een Nikon D50.

Dat zijn hobby fotograferen zo’n impact op ons leven zou hebben , konden we toen nog niet bevroeden, en dat dit zo besmettelijk zou zijn evenmin.
Om dus niet de camera uit elkaars handen te kijken werd er al vrij snel een 2e bij gekocht.

Hoe meer hij fotografeerde hoe groter zijn passie, maar vooral ook zijn wilskracht om zijn kennis rond fotografie anderen bij te brengen. En dat is eigenlijk een heel nieuwe openbaring geweest voor ons beiden geweest.
Peter is van nature helemaal geen prater, hij luistert graag. Ook op zijn werkplek werd dat duidelijk zichtbaar. Moest hij voor de sociale werkpraatjes naar mensen toe dan moest hij een “hele kikker opeten”, maar kwamen mensen met vragen waarover dan ook, dan luisterde hij geduldig en hielp waar nodig was.

Ooit heeft hij gezegd : 10-10-’10 is voor mij een datum dat ik echt op mezelf sta. En ach, je denkt er doorgaans wel eens aan maar alle andere werkzaamheden slokken je op en je gaat verder met wat je op dat moment te doen staat, dan blijft er veelal de avonduren en weekenden over om je op je doel te storten.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en staan we (vanaf September) weer op zo’n zelfde punt als eerder beschreven. Geen werk dus geen inkomen en het ziet er niet naar uit dat dat de komende tijd in de administratieve branch veranderd.

Dus stonden we voor een 2 sprong: of een nieuwe opdracht afwachten/nieuwe volledige werkplek zoeken òf vol gas ertegen aan en doen wat je al heel lang wil.
We hebben er veel om mogen vragen, en vragen nog of de Heere in onze keuze mee wil gaan en ons wil behoeden voor verkeerde keuzes maar ook om vertrouwen in Hem dat Hij ons wederom niet alleen zal laten.
De keus is na een heel moeilijke tijd gevallen op : samen verder ons eigen bedrijf uitbouwen. We hebben het gevoel dat dit de weg is die we mogen/moeten gaan en de kans is die we krijgen ook al hebben we nog zo veel momenten dat we twijfelen of het de weg echt wel is, of dat we zelf willen dat dat zo is en daarmee onze Grote Weldoener dwingen om het te laten slagen.

Dat Peter het in zich heeft om mensen zijn kennis in de fotografie over te brengen d.m.v. workshops ben ik heilig van overtuigd, hij is zó gedreven in zijn passie. Nu rest ons naast hard knokken alleen nog de kans om door te breken.

Als je hem nú hoort praten over zijn passie dan vraag je je af: waar is die stille man die niet graag het woord voert? Hij maakt graag andere mensen enthousiast in de fotografie en met name in de catagorie spiegelreflex is hij niet te stoppen, en niet te vergeten zijn stokpaardje lightroom.
Hij heeft een laagdrempelige manier van uitleggen zodat het voor iedereen te begrijpen is èn hij heeft een enorm portie Jobsgeduld. Dat heb ik zelf ondervonden want ik snapte d’r eerst helemaal niets van en vond het eigenlijk maar een onhandig lomp groot ding waar je echt niets meer dan een plaatje uit kon halen.
Inmiddels ben ik helemaal verslingerd aan de fotografie en dan met name de macrofotografie en dat heb ik aan niemand minder te danken dan aan Peter die ondanks alles blééf uitleggen steeds weer opnieuw met net zoveel enthousiasme alsof het de eerste keer was dat hij die dingen vertelde.

Voor Peter is dit heel het zwaarst want er komt heel veel op zijn schouders terecht en hij zal het meeste werk moeten verrichten in dit hele plaatje.
Vandaar dat ik het nodig vond om hem op deze manier een virtueel hart onder de riem te steken.

Het is een hele lap tekst geworden ik hoop dat veel mensen de moeite hebben genomen om dit te lezen, en als het niet te veel moeite is geef dan met mij een virtuele steun door hier een reactie onder te plaatsen die hem de moed geeft om door te gaan.