Dankbaar zijn, het klinkt zo gemakkelijk. Als alles voor de wind gaat is dat niet zo moeilijk. Alleen wanneer we het moeilijk hebben, of ziek zijn of andere zorgen hebben, dan is het niet altijd zo eenvoudig.
Deze dag ging ik met gemengde gevoelens tegemoet, de emotie van moedeloosheid, opstandigheid, verdriet en ondanks alles toch ook dankbaarheid wisselden elkaar af. Ze voerden een strijd om wie het sterkst zou zijn.
Gisterochtend stapte ik al piekerend de deur uit over hoe ik de dankdag toch door moest komen. Het regende behoorlijk maar ook scheen de zon. Niet verwonderlijk zou je zeggen dat de regenboog te zien was. En toch…. De regenboog was zo heftig van kleur dat het heel sterk binnen kwam. Vergezeld met de woorden: Hij zal doen wat Hij heeft beloofd. Ik werd er stil van en mocht voorzichtig uitzien naar dankdag.
Maar zoals ik al zei, de gevoelens buitelen over me heen en in de 24 uur daarna kwamen ook de moeiten en problemen weer levensgroot op ons af. Een soort van gelatenheid komt mee met ieder ding wat gebeurt.
De preek van vanavond ging over dankbaar zijn. Dankbaar zijn dat is, spreken over de goedheid van God, getuigen van Zijn trouwe zorg. Tja en schort het daar niet vaak aan? Bij mij wel in ieder geval. Er zijn tijden geweest dat ik ondanks de moeiten Zijn trouwe zorg heel duidelijk mocht zien en er ook van mocht spreken. Maar waar is dat nu?
Tegenwoordig ontloop ik liever de mensen om vragen te voorkomen, want hoe kan ik getuigen van Gods trouwe zorg terwijl we nog steeds zulke grote moeilijkheden hebben? Nee dan maar beter niks zeggen, want je hebt het gevoel dat als je vertelt dat je weet dat God met ons mee gaat en dat we deze weg biddend gaan met de belofte dat Hij beloofd heeft voor ons te zorgen? Dan lachen de mensen ons uit of kijken je aan met een blik van, ja hmm het zal wel. Dus zeg ik maar niets meer, want je komt zo stom over.
En toch is dat niet goed, dat werd me vanavond heel duidelijk, daar doe ik God tekort mee. Er is nog zoveel om dankbaar voor te zijn. We hebben elkaar nog en onze kinderen, we zijn gezond en mogen nog werken. Maar vooral, we hebben nog steeds die belofte! Hoe die belofte uiteindelijk vervuld wordt en wanneer weten we niet maar wel dàt het gedaan wordt. Want ook dat hebben we afgelopen zondag mogen horen toen er vanuit de catechismus uitgelegd werd dat bij het geven van Zijn belofte ook de vervulling geeft. Daar mogen we dan toch op vertrouwen? Alleen doet Hij dat op Zijn tijd.
Wentel uw weg op den Heere en vertrouw op Hem, Hij zal het maken (psalm 37:5)
Het is een lang verhaal geworden, maar om dit alles moest ik vanavond mijn schroom overwinnen en spreken. Getuigen van Zijn goedheid en trouw want dat is pas dankdag vieren.
