Ik wil graag een blogje schrijven over hoe wij dankdag beleven, maar nu ik aan het tikken ben doe ik niet anders dat regel na regel weer deleten. Dan denk ik bij mezelf, moet ik een blogje over dankdag gaan schrijven terwijl wij al een jaar zonder inkomen zitten? Moet ik over de dankbaarheid schrijven terwijl wij vrienden zijn kwijtgeraakt en rondom ons van mensen, waar je het van mag verwachten dat je steun krijgt, juist geen steun ontvangt in deze toch al zo pittige tijd? Moet ik dankdag vieren terwijl… ach zo kan ik nog wel even doorgaan.
Toch ga ik het over dankdag en dankbaarheid hebben. Niet omdat alles voor de wind gaat, maar omdat we ondanks onze moeilijkheden toch momenten hebben waar we heel dankbaar mogen zijn. Dankbaar dat we in ons werk toch een groei zien waar we zo lang naar uit hebben gekeken, dankbaar dat we als gezin elkaar nog hebben. Maar ook dankbaar voor de mensen die we het afgelopen jaar hebben mogen leren kennen, en zo kan ik hiermee ook nog een heel eind doorgaan.
Het is ook niet zo dat, als je dankdag viert zoals wij dat gewend zijn, je ook daadwerkelijk echt dankbaar bent. Het wordt zo gemakkelijk uit gewoonte gehouden en verder denkt men niet. Wat houd dat eigenlijk in, echt dankbaar zijn? Het gaat erom dat als je goed nadenkt er altijd wel dingen zijn, groot of klein, waar je dankbaar voor mag zijn.
Onze dominee verwoorde het vanmiddag eigenlijk met één zin, om duidelijk te maken wat nu echte dankbaarheid is en ik vind hem zo treffend dat ik hem met jullie delen wil. Hij zei: Echte dankbaarheid is een bloem, die nooit zal bloeien, dan wanneer het geworteld is in de diepte van de nederigheid.
